Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα Τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα…
Γλυκιά μου, μη χαθείς
Και πώς να σταματήσεις και να μην χαθείς ή φοβηθείς (;) αν αυτό το «Τίποτα» είναι το νέο, το πιο ελκυστικό, το πιο άξιο θαυμασμού, το πιο προκλητικό που σε κάνει να νιώθεις ποθητή. Που με ένα μαγικό τρόπο όχι μόνο σε καταλαβαίνει σε ότι του λες, αλλά έχεις και την αίσθηση ότι ταιριάζετε σε τόσες πολλές απόψεις της ζωής. Που σε γοητεύει ακόμη περισσότερο! Αυτό το … «Τίποτα» που πλέον δεν είναι «Τίποτα» γιατί έχει μορφή, οσμή, αφή, χαρακτήρα και όνομα… Απιστία.
Και αρχίζεις να Ακούς ξανά ερωτικά τραγούδια και να κοιτάς νευρικά το ρολόι μετρώντας αντίστροφα τα δευτερόλεπτα μέχρι να τον συναντήσεις. Για να αρχίσει η καρδία σου να χτυπάει πιο γρήγορα όταν σε κοιτά, όταν σου μιλά ή σε αγγίζει. Και ανθίζεις απότομα και γρήγορα προκαλώντας απορία στους γύρω σου εξαιτίας της ξαφνικής αλλαγή της συμπεριφοράς σου και των απότομων συναισθηματικών εναλλαγών σου. Και πως να μην έχεις (ανθίσει), αφού παλεύει το παλιό με το νέο, ο ενθουσιασμός με τις τύψεις και τις ενοχές και, το σπουδαιότερο, οι Ψευδαισθήσεις σου με την Πραγματικότητα σου.
Και η Πραγματικότητα σου είναι πως το βραδύ ξαπλώνεις δίπλα στον σύντροφό σου και νιώθεις το κορμί του δίπλα σου, το ακουμπάς, το αγκαλιάζεις. Εκείνο το σώμα του οποίου ξέρεις κάθε του σημάδι, από την πιο μικρή γρατσουνιά μέχρι την μελανιά που έκανε χθες το πρωί. Ξέρεις κάθε αντίδραση του στα φιλία που του δίνεις και στα χάδια που του χαρίζεις. Ξέρεις γι’ αυτόν πολλές λεπτομέρειες, όπως την κάθε σταγόνα που θα πιτσιλίσει τα πλακάκια από το βραδινό μπάνιο που κάποτε κάνατε συχνότερα μαζί. Κι όμως το ίδιο βράδυ πιάνεις τον εαυτό σου με βλέμμα καρφωμένο και αφηρημένο στη γωνία του κρεβατιού σου, στο σκοτάδι. Να ξενυχτάς ξεφυσώντας και αναστενάζοντας αφού ο Μορφέας δεν έρχεται να σε νανουρίσει, και δειλιάζεις να απλώσεις το χέρι σου και να αγκαλιάσεις το γνώριμο σώμα που έχεις δίπλα σου όπως έκανες κάθε βράδυ.
Και τότε αρχίζει η βίαιη επέλαση της μορφής του «Τίποτα» στο μυαλό σου και αρχίζεις να ξενυχτάς με τη σκέψη του, αλλά και όλα τα «καλούδια» που στην αρχή σου χαρίζει απλόχερα, αλλά για λίγο, η Απιστία.
Και έτσι σε λίγο καιρό αρχίζεις να παλεύεις με το μέσα σου, να παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό και την Ψευδαίσθηση ότι ο νέος έρωτας ίσως και να είναι μοναδικός και διαρκής και στο φως να γεννηθεί… μιας και τον έχεις εξιδανικεύσει σε σχέση με τον παλιό.
Και αν είσαι τυχερή και μπορέσεις να οσμιστείς στον αέρα την μπόρα που έρχεται, αλλά και να αφουγκραστείς τον ήχο από το τσουνάμι που με ορμή κατευθύνεται προς σε σένα, προς στη πραγματική σου σχέση και προς στον εξιδανικευμένο νέο έρωτα σου τότε ίσως καταφέρεις να διαχειριστείς την κατάσταση και νικήσεις.
Αλλά για να νικήσεις πρέπει να μπορέσεις να σταθείς αρχικά απέναντι στον εαυτό σου χωρίς να τον παραμυθιάζεις’ αλλά ούτε και εκείνον που κοιμάται δίπλα σου μην ξέροντας για την φουρτούνα που έρχεται. Και να είσαι ειλικρινής στο «τι» θες, «γιατί» το θες και «πόσο» το θες. Να ζυγιάσεις τη σχέση που έχεις με τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου, το πόσο τον αγαπάς, το πόσο σε αγαπάει και να σταθείς στις μικρές αυτές λεπτομέρειες που σας ενώνουν. Μετά αναλογίσου αν θέλεις και αν αξίζει, για μια πρόσκαιρη ικανοποίηση, να τα αφήσεις όλα αυτά. Κι’ αν επιλέξεις πως αξίζει, τότε πάρε το ρίσκο, προχώρα και κολύμπα σε νέα άγνωστα νερά με τον νέο σου έρωτα και άσε πίσω την φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Αν όμως επιλέξεις να μείνεις και να αντιμετωπίσεις την φουρτουνιασμένη θάλασσα, να ξέρεις πως τότε θα είναι και το κομβικό σημείο που θα καταλάβεις αν είχες δίπλα σου τόσα χρόνια έναν συγκυβερνήτη που θα έρθει να παλέψει μαζί σου, και ας μην γνώριζε το τι του έμελλε η μοίρα. Θα έρθει όμως μαζί σου επειδή σε αγαπά πραγματικά και θέλει να σωθείτε μαζί! θα είναι εκεί μαζί σου ψάχνοντας για σωσίβιο στα απομεινάρια των ονείρων που κάνατε μαζί ή τις μικρές καθημερινές στιγμές σας ή τις μοναδικές βραδιές που τα κορμιά σας βίωσαν τον έρωτα. Δεν θα σας αφήσει μονή και έρημη γιατί σαν καλός καπετάνιος ξέρει πώς να κατευθύνει το καράβι σώο στην στεριά.
Γι’ αυτό θυμήσου πως, οι σπουδαίοι έρωτες που καταλήγουν σε σπουδαιότερες αγάπες, στα Αδιέξοδα Στενά που οδηγούν οι πρόσκαιρες επιθυμίες έχουν σαν μονόδρομο την Ειλικρίνεια αν θέλουν να συνεχίσουν να ζουν και να ανθίζουν.
Άρα !!
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..!!
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα…
Γλυκιά μου, μη χαθείς!!!
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Εμψυχώτρια Θ.Π
Ψυχής – Λόγος Κοιν.Σ.Επ.